Не ізаляваць, а інтэграваць: інклюзію ў творчасці і жыцці асаблівых дзяцей абмеркавалі ў Магілёве

Тэму інклюзіі ў творчасці і паўсядзённым жыцці абмеркавалі ў Магілёве. Сустрэча сабрала прадстаўнікоў дабрачынных арганізацый, грамадскіх аб’яднанняў і ініцыятыў.

«Сёння мы гаворым аб пэўнай аддаленасці асаблівых людзей, і ў прыватнасці дзяцей, ад жыцця грамадства, – адзначыла спецыяліст па сацыяльнай рабоце Магілёўскага абласнога аддзялення Беларускага дзіцячага фонду Дар’я Паўчына. – Таму мы спрабуем інтэграваць іх у соцыум, даць ім роўныя магчымасці. Прычым неабходна гаварыць не толькі аб сацыялізацыі дзіцяці, але і аб прывабліванні ў працэс яго бацькоў. Важна зразумець, якія мерапрыемствы будуць гэтаму спрыяць і як інфармаваць грамадскасць, каб яна была гатовая прыняць гэту катэгорыю, была адкрыта да праблем асаблівых людзей. Немалаважны момант – не ізаляваць, а інтэграваць. Напрыклад, закрытае мерапрыемства выключна для асаблівых дзяцей – гэта ўжо не інклюзія, а іх аддаленне».

Па словах Дар’і Паўчынай, у межах сустрэчы арганізацыі і бацькоўскія супольнасці прэзентавалі сваю дзейнасць па інтэграцыі асаблівых дзяцей у грамадства, а таксама расказалі пра магчымасці, якія прадастаўляюцца з дапамогай іх працы. Асобны блок пытанняў быў прысвечаны інфармаванасці грамадства аб жыцці людзей з інваліднасцю, іх патрэбах і праблемах.

«Інклюзія – гэта для ўсіх і пра ўсіх, не толькі пра людзей з інваліднасцю, але і пра пажылых, якія часова страцілі працаздольнасць і нават пра мам у дэкрэце, якія таксама на пэўны час выключаны з жыцця соцыума, – адзначае дырэктар сацыяльна-дабрачыннай установы «Ёсць справа» Вольга Дамінікевіч. – Сёння ніхто не павінен быць па-за грамадствам, бо калі мы ўсе разам, мы становімся мацнейшымі і багацейшымі. Важна сёння пачуць усіх. І калі не будзе зменаў у грамадстве, то ніякія сродкі і мерапрыемствы для людзей з інваліднасцю не прынясуць жаданага выніку. Ён будзе толькі тады, калі само грамадства пачне прымаць, уключаць і не адштурхоўваць такіх людзей. Дзеці павінны з дзяцінства расці ўсе разам, і тады мы будзем жыць у інклюзіўным грамадстве. Калі мы ўключаемся ўсе, мы ўзаемна ўзбагачаемся. Важна пра гэта гаварыць. Так, да інклюзіі можна ісці па-рознаму, але найбольш цікавы – творчы шлях, які канцэнтруе не на праблемах, а на магчымасцях».

На сустрэчы прысутнічалі блогеры, якія таксама падключыліся да працэсу абмеркавання. Гаварылі пра тое, ці гатовая сёння інтэрнэт-аўдыторыя чуць і бачыць праблематыку асаблівых людзей, а таксама праяўляць эмпатыю ў адносінах да іх. Немалаважны і этычны бок пытання: як правільна падаваць тэму інклюзіі, у тым ліку як аб гэтым гаварыць і якія фота публікаваць.

Па словах магілёўскага блогера Аліны Стальчанка, дабрачыннасць і ўзаемадапамога – у ліку асноўных тэм яе блога. «Рада, што ў Магілёве праходзяць такія значныя мерапрыемствы, дзе ўздымаюцца такія важныя тэмы, – адзначае дзяўчына. – Я заўсёды аказвала інфармацыйную падтрымку і праз свае пасты заклікаю людзей дапамагаць тым, хто ў гэтым мае патрэбу. Найбольш цеснае супрацоўніцтва ў мяне склалася з магілёўскім дзіцячым хоспісам, а таксама сем’ямі, якія выхоўваюць дзяцей з асаблівасцямі. Тэма анкалагічных захворванняў не абмінула маю сям’ю: хварэў муж і, на жаль, усё скончылася трагічна. Таму я ведаю, як арганізаваць той жа збор сродкаў і тым самым дапамагчы выратаваць чыёсьці жыццё. У гэтым і заключаецца мэта майго блога».

БЕЛТА