Удзельніца «Цягніка Памяці – 2022»: праект дапамог зірнуць на многія рэчы па-іншаму

Удзельніца «Цягніка Памяці - 2022» Ксенія Варанцова з Горак распавяла пра свой удзел у міжнародным патрыятычным праекце і патлумачыла, чаму ён такі важны для сучаснай моладзі.

Навучэнка горацкай гімназіі стала адной з нямногіх прадстаўніц Магілёўскай вобласці, якім пашчасціла стаць удзельнікамі гэтай грандыёзнай ініцыятывы. Сёння яна вучыцца на юрыста ў Мінскім філіяле Беларускага гандлёва-эканамічнага ўніверсітэта спажывецкай кааперацыі. Дзяўчына прызнаецца, што атрыманыя падчас праекту ўражанні па-сапраўднаму змянілі яе жыццё і прымусілі зірнуць на шматлікія рэчы па-іншаму.

Ксенія як першапраходзец не шмат ведала аб праекце, аднак актыўна ўключылася ў спаборніцтва за месца ў «Цягніку Памяці». Дзяўчына падала заяўку, сабрала вялікае партфоліо са сваіх дасягненняў, напісала сацыяльнае эсэ. У выніку яна ўвайшла ў рэгіянальную дэлегацыю, якая складаецца з 14 чалавек. «Калі я зразумела, што прайшла, пачалася сапраўдная эйфарыя. Тым больш праект быў патрыятычным, а да гістарычнага і ваеннага мінулага нашага народа я стаўлюся з асаблівым трапятаннем», - дзеліцца эмоцыямі яна.

У выніку двухтыднёвае падарожжа перасягнула ўсе чаканні. «Мы атрымалі нават больш, чым хацелі - шырокія веды па гісторыі Вялікай Айчыннай вайны, яркія эмоцыі, незабыўныя ўражанні і, вядома ж, новыя знаёмствы, - пералічвае Ксенія. - Праект праводзіўся на высокім арганізацыйным узроўні, і гэта вельмі ўсіх парадавала. У гэтым годзе «Цягнік Памяці» пройдзе ўжо ў трэці раз, але ён да гэтага часу мяне не адпускае: я кожны раз вывучаю праграму, сачу за адборам удзельнікаў, чытаю іх інтэрв'ю і не прапускаю звязаныя з гэтай ініцыятывай навіны».

Акрамя таго, што праект стаў яскравай падзеяй у жыцці Ксеніі, ён таксама падарыў ёй сапраўдных сяброў і таварышаў па ўсёй Беларусі і Расіі. З некаторымі з іх дзяўчына мае зносіны практычна кожны дзень, і падзяляючыя іх кіламетры не становяцца гэтаму перашкодай. «З беларускімі рабятамі мы нават перыядычна сустракаемся, а з расіянамі ўвесь час маем зносіны па відэасувязі - дзякуй сучасным інтэрнэт-тэхналогіям, - усміхаецца Ксенія. - І так не толькі ў мяне - мы ездзім да адзін аднаго ў госці, стэлефаноўваемся і пішам лісты ад рукі. І гэта нягледзячы на розныя часавыя паясы, ёсць сувязь і з Якуціяй, і з Магаданам. Удзельнікі «Цягніка Памяці» сапраўды сталі сапраўднай сям'ёй».

Ёсць нават выпадкі, калі пасля праекту расійскія школьнікі цвёрда вырашылі атрымліваць вышэйшую адукацыю ў Беларусі. Так, сяброўка Ксеніі і ўдзельніца патрыятычнай ініцыятывы з Кастрамы сёлета прыедзе паступаць у медыцынскі ўніверсітэт у Мінск. «Рабяты, якія трапяць на праект, абавязкова завядуць сабе шмат новых сяброў і знаёмых, - запэўнівае Ксенія. - Таму я за іх вельмі рада. Мы жывем у розных краінах, але мы вельмі падобныя, таму што маем адны маральныя каштоўнасці і беражліва ставімся да свайго гістарычнага мінулага. Мы ганарымся сваёй краінай і сваёй гісторыяй, не спрабуем яе сказіць і перапісаць».

Ксенія прызнаецца, што праграма «Цягніка Памяці» была вельмі насычанай: за час паездкі навучэнцы наведалі больш за 200 славутасцяў і значных гістарычных мясцін, звязаных з падзеямі Вялікай Айчыннай вайны. «Нам, беларускім рабятам, было вельмі прыемна, што расіяне прыходзілі ў захапленне ад нашай краіны: яны захапляліся нашымі гарадамі і прыродай, прыгажосцю архітэктуры і багатай культурна-гістарычнай спадчынай, - дзеліцца дзяўчына. - І ў Беларусі, і ў Расіі мы былі занятыя з раніцы і да ночы - спяшаліся ўсё паглядзець і пра ўсё даведацца. Кожны горад пакінуў сваё незабыўнае ўражанне».

Асабліва запомніліся месцы баявой славы і мемарыялы, звязаныя з падзеямі тых гадоў. «Менавіта тут кожнаму з нас проста хацелася моўчкі пастаяць і ўсвядоміць усе тыя страшныя падзеі, якія тут адбываліся некалькі дзесяцігоддзяў таму, - дзеліцца Ксенія. - Ніхто не застаўся абыякавым, і нават юнакі не стрымлівалі шчырых слёз. Вядомыя нам мемарыялы мы таксама ўбачылі па-іншаму. Усё гэта сапраўды ўмацавала пачуццё патрыятызму і гонару за краіну, у якой ты нарадзіўся і жывеш».

Сёння Ксенія ад усёй душы жадае, каб праект працягваўся, развіваўся і збіраў вакол сябе як мага больш маладых людзей. Бо такія патрыятычныя ініцыятывы важныя і патрэбны для выхавання падрастаючага пакалення. «З кожным годам усё больш краін становяцца ўдзельнікамі праекту - і гэта выдатна: мы аб'ядноўваемся з людзьмі з аднолькавымі поглядамі і каштоўнасцямі, якія памятаюць і шануюць сваю гісторыю. Гэта мяняе нас да лепшага - мы імкнемся як мага больш даведацца аб агульным гістарычным мінулым. Рада, што праект існуе і не дае нам забыцца на старонкі ваеннага мінулага, а таксама дазваляе выхоўваць на гэтай аснове сапраўдных патрыётаў сваёй краіны», - абагульніла яна.

БЕЛТА