RU BY EN 中文
Twitter Instagram

Мама пяці дачок-прыгажунь Кацярына Анціпава з Магілёўскага раёна - аб утульным гняздзечку і генах упартасці

«Шчасце? У мяне на гэта пяць прычын»

Калі дзеці - кветкі жыцця, то ў Кацярыны Анціпавай з Магілёўскага раёна сапраўдная аранжарэя. Разам з мужам Аляксеем жанчына выхоўвае пяць дачок-прыгажунь, сёлета была ўдастоена ордэна Маці. Пабывалі ў іх у гасцях, каб высветліць сакрэт шчасця.

Такія камандзіроўкі - адно задавальненне. Ад Магілёва да Мікалаеўкі-2 нейкія паўтара кіламетра. З вёскі можна ўбачыць хрыбет гарадскіх шматпавярховак, але пры гэтым востра адчуваецца супакаенне сельскага жыцця. Вока цешаць восеньскія пейзажы, а свежае паветра проста кружыць галаву. Шыкоўнае месца.

Нас брэхам сустракаюць сабакі. Кацярына Анціпава замыкае алабаяў у вальеры: яны добрыя, але могуць спалохаць сваімі памерамі. Праходзім у прасторную ўтульную хату.

- Перабраліся сюды сем гадоў таму, свядома адмовіўшыся ад гарадской кватэры, - усміхаецца гасцінная гаспадыня, паказваючы ўладанні. — У маладосці жылі непадалёк, часта шпацыравалі ў наваколлях. Так падабалася гэтае месца, не перадаць словамі. Цяпер уём тут гняздзечка. Амаль усё робім сваімі рукамі. Я, напрыклад, навучылася шпакляваць, ляпіць шпалеры, класці плітку. Пачуцці на крэпасць праверку будоўляй прайшлі, насуперак ходкаму меркаванню, нават не лаяліся. Дом - наша каханне.

Знаёмімся з дзяўчынкамі - Аляксандра, Марыя, Дар'я, Сафія і Васіліна. Паміж старэйшай і малодшай дочкамі Анціпавых розніца ў 20 гадоў. Кацярына мяне здзіўляе:

- Да знаёмства з мужам не бачыла сябе нават проста ў ролі мамы, не тое што шматдзетнай. А ўжо пасля ніколькі не сумняваліся: бацькамі нам быць. Прыйшло ўсведамленне, што дзеці - гэта наш працяг, вынік кахання. Калі нарадзілася Сашачка, я ўжо ведала, што пайду за другім дзіцем. Хацела сына, а Лёшы было не важна, сын ці дачка. Гаворыць, да дзяўчынак ужо ведае падыход.

Аляксей Леанідавіч - намеснік генеральнага дырэктара ААТ «Магілёўхімвалакно», служба адымае львіную долю часу. Канешне, глабальныя пытанні ў сям'і за ім. А вось у штодзённай руціне па доглядзе дзяцей Кацярыне дапамагаюць бабуля і дзядуля. Прыглядаюць за малымі і старэйшыя дзеці. Пры гэтым Анціпавы падкрэсліваюць: падтрымка дзяржавы таксама істотная.

- Мне дапамогі хапае, кажу шчыра, і гаворка менавіта пра дапамогу, а не поўнае забеспячэнне, - разважае Кацярына. - Самім таксама не трэба ленавацца. Зямельны ўчастак выдзелілі бясплатна як шматдзетнай сям'і. Пачалі будавацца з трыма дзецьмі, атрымалі льготны крэдыт і павінны былі ўнесці 25 працэнтаў расходаў. Але неўзабаве нарадзілася Сафія, і ўсю суму пагасіла дзяржава. Не варта забывацца на матэрыяльную дапамогу да школы. Бясплатныя абеды на траіх школьніц - прыстойная эканомія.

Сама ўвага дарагога варта! У нашай краіне працу мамы не лічаць чымсьці само сабой якія разумеюцца. Узнагароджвалі ордэнам Маці ў першых чыслах верасня. Усё прайшло ўрачыста, з цёплымі словамі, песнямі - расчулілася да слёз. Прыемна, што ацанілі тое, што добра спраўляюся з бацькоўскімі абавязкамі.

І са смехам дадае:

- Дарэчы, у мужа па сваёй службе шмат узнагарод, у тым ліку ад Прэзідэнта, а вось ордэна няма. Я яго жартам паддзяваю.

У гэты момант гучны голас паўтарагадовай Васіліны абвясціў, што яна прачнулася і хоча есці. Адпускаем маму да малой і ідзем з дзяўчынкамі знаёміцца з гаспадаркай.

- Займаюся шматбор'ем, валейболам. Выйгравала гарадскія і абласныя спаборніцтвы, мару трапіць на міжнародныя спаборніцтвы і праслаўляць Беларусь, — расказвае пра сябе 14‑гадовая Маша. Дзяўчына вельмі разважлівая для свайго ўзросту, арганізаваная. - Вучоба, трэніроўкі, хатнія абавязкі. Дзень распісаны літаральна па хвілінах, трэба ўсюды паспець.
 
Даша на год малодшай і поўная супрацьлегласць сястры. Хоча стаць актрысай, бліскаць на сцэне. Піша вершы, цудоўна адчувае сябе перад камерай.

За размовамі пралятае не больш за паўгадзіны, а дзяўчынкі ўжо пакармілі курэй, прыбралі пустазелле з клубнічнай градкі, знялі таматы ў цяпліцы.
 
- Працаваць нас не прымушаюць (з сёстрамі вельмі актыўныя ў гуртках і секцыях), вольнага часу не так шмат. Але мы і не беларучкі! Мама і тата ўвесь час кажуць, што фізічную працу трэба шанаваць і паважаць, - удакладняе дзевяцігадовая Сафія. Гаваркая і ўсмешлівая, пры гэтым вельмі скрупулёзная. На тэму, якая цікавіць, задасць шмат пытанняў.

- А што старэйшая? — пытаю ў якая вярнулася да нас Кацярыны Аляксееўны.
 
- Саша вучыцца ў БНТУ на інжынера-эканаміста. Валявая, незалежная, а яшчэ мэтанакіраваная і працавітая, - удакладняе мама. - Прынцыпова не бярэ ў нас грошы, у вольны ад вучобы час падзарабляе, займаецца фатаграфіяй. Нашы дочкі ўсё аднолькава ўпартыя, праўда, ёсць у каго: мы з мужам абодва такія. Нават у малодшай характар бачны. Пры гэтым усе дружныя. Баялася, што будзе рэўнасць паміж дзецьмі, на шчасце, нават прыкмет не бачна.

Ужываюцца ўсе гаспадыні і на кухні, калі з мамай рыхтуюць салодкі пачастунак. Торт на стале, чай разліты па кубках.
 
- Заводзіць сям'ю ці не, нараджаць ці не, кожны вырашае для сябе, - разважае Кацярына. - У той жа час каштоўнасць сям'і даказана стагоддзямі, проста станоўчыя прыклады павінны часцей фігураваць. Можа, таму і пагадзілася на інтэрв'ю.
 
Сакрэту шчасця не існуе. Усё проста і адначасова складана: каханне, узаемапавага, цярпенне. Я не ўяўляю шчасці без дзяцей. Быць бацькамі - наш свядомы выбар. Бывала, задумаюся, як бы склалася маё жыццё, не будзь я мамай. Напэўна, двойчы за год ездзіла б адпачываць у экзатычныя краіны… Ну і што? Не варта гэта нічога... Калі б мне далі магчымасць пражыць жыццё нанова, я зрабіла б выбар на карысць мацярынства.

СБ

Пры выкарыстанні матэрыялаў актыўная гіперспасылка на mogilev-region.gov.by абавязковая