Пераехаўшы з Бішкека ў аграгарадок Вейна, Марыя Баранава стала кінамеханікам, пекарам і каралевай лёну.

Караглазая прыгажуня ў нацыянальным беларускім адзенні сустракае мяне з караваем. «У нас так прынята, вы ж госць. Да таго ж пячы хлеб на заквасцы — маё любімае хобі», — шырока ўсміхаецца супрацоўніца філіяла «Вейнянскі цэнтр культуры і вольнага часу» Цэнтралізаванай клубнай сістэмы Магілёўскага раёна Марыя Баранава.

У Беларусь кіргізка па нацыянальнасці перабралася 11 гадоў таму. І шчаслівая: «Тут знайшла справу па душы, тут нарадзіліся мае дзеці, сюды мы перавабілі маіх бацькоў, таму што гэта ідэальная краіна для жыцця - мірная, гасцінная, прыгожая, дзе дзяржава клапоціцца аб простых людзях».

Купілі дом - і заспявалі

Наогул першымі ў Беларусь з Бішкека пераехалі бацькі мужа Марыі Баранавай Віталя. Прадаўшы дом у сталіцы Кіргізіі, купілі катэдж у аграгарадку Вейна, што кіламетраў за дванаццаць ад Магілёва. І так ім тут спадабалася, што паклікалі да сябе сына з ятроўкай.

- Старэйшы брат майго дзядулі вызваляў Беларусь, пасля Вялікай Айчыннай вайны вырашыў тут застацца. Я прыязджала да яго ў дзяцінстве на канікулах і закахалася ў дагледжаныя гарады і вёскі, прыгожую прыроду, душэўны народ. Таму прапанову свёкру і свякрухі прыняла без ваганняў, - прызнаецца Марыя.

А ў родным Бішкеку ў яе была выдатная праца, выдатныя перспектывы: пасля заканчэння Акадэміі турызму Баранава пяць гадоў працавала ў адным з лепшых пяцізоркавых атэляў сталіцы спецыялістам па гасціннасці і гасцінічным сэрвісе.

Машына маці Валянціна Брэчка купіла хатку ў Вейна каля Цэнтра культуры. І аднойчы адправілася туды разам з дачкой пазнаёміцца з людзьмі, якія жывуць па суседстве.

- У беларусаў гасціннасць на генетычным узроўні: у Цэнтры культуры нас прынялі як родных. І... прапанавалі спяваць. Так і сказалі, маўляў, дзяўчынкі вы цудоўныя, галасістыя, ідзіце да нас у народны ансамбль народнай песні «Вейняначка», — успамінае Марыя. - Я, якая скончыла ў свой час музычную школу па класе фартэпіяна, пагадзілася.

Каб выступаць з ансамблем, палова рэпертуару якога на «матчынай мове», Баранава стала вучыць беларускую мову.

Душэўныя традыцыі

У «Вейняначцы» Марыя спявала на добраахвотных пачатках. Пасля пераезду ў Магілёўскі раён адвучылася на курсах цырульнікаў, але па спецыяльнасці папрацаваць не паспела - адзін дэкрэт плаўна перацёк у другі. Галоўным здабытчыкам у сям'і быў муж Віталь, які працуе брыгадзірам у фірме па вытворчасці дзвярэй. А калі малодшая дачка Баранавых пайшла ў дзіцячы садок, яе маме прапанавалі стаць... кінамеханікам.

Думка, агучаная загадчыцай Цэнтра культуры Людміла Драздоўская, Марыю спачатку збянтэжыла. Пры слове «кінамеханік» яе ўяўленне малявала маленькае памяшканне, у якім нейкі дзядзечка круціць ручку праектара. Аказалася, што праектар сапраўды ёсць, але сучасны. А яшчэ - кампутар, ноўтбук. З іх дапамогай кінамеханік Баранава вось ужо тры гады «круціць фільмы».

— Дзякуючы працы ў цэнтры шмат новага даведалася пра Беларусь, яе багатую культуру, народную творчасць, абрады. Калі ўпершыню ўдзельнічала ў «Дажынках», мурашкі па скуры ад хвалявання збеглі. Ні я, ні мае дочкі да гэтага не бачылі, як камбайн у полі жыта жне! - удакладняе Марыя. — Расчуліла і тое, з якой павагай ставяцца ў краіне да простых працаўнікоў, як шануюць беларусы сваімі каранямі, традыцыямі.

У Вейна на Масленіцу амаль увесь аграгарадок збіраецца, а якое прыгожае дзейства Купалле! Але калі пра гэтыя святы я толькі чула, то са мноствам іншых пазнаёмілася, ужо непасрэдна працуючы ў сферы культуры. Напрыклад, з Зялёнымі Калядамі, на якіх дзяўчаты на шчасце завівалі галіны бяроз.

Сёлета Марыя Баранава ўдзельнічала і перамагла ў раённым конкурсе «Каралева лёну», дзе прэзентавала льняное адзенне, частавала дамашняй выпечкай.

- Важдацца з цестам з дзяцінства любіла. Гэта ў мяне ад бабулі Галі, якая рабіла цудоўныя булачкі з яблыкамі. Але ідэя паставіць гэтую справу на паток маміна. Яна ў мяне ведае ўсё пра стрэльбы і патроны, таму што больш за дзесяць гадоў у паляўнічай краме адпрацавала, - здзіўляе Марыя. - Вырашыўшы змяніць профіль, стала самазанятай, пячэ хлеб на заквасцы: жытні хлеб - кісла-салодкі; з каляндрай - пшанічны цельнозерновые, у складзе якога семечкі сланечніка, гарбузы, ільняныя. Рэалізуе вяскоўцам. Калі ўпершыню з ёй па навакольных вёсках са сваім хлебам паехалі, адна з жанчын не змагла слёз стрымаць. Сказала, што ён пахне яе дзяцінствам.

СБ