Сямейнае трыа з Касцюковіцкага раёна аб’яднала таленты ў «Радні» і на святах вёсак выступае як цвік праграмы

Усе работнікі Муравільскага сельскага дома культуры – блізкія сваякі. Мала таго, творчае сямейнае трыа спявае ў народным ансамблі з самай што ні на ёсць прыдатнай назвай – «Радня».

Гастрольны графік – па два канцэрты на тыдзень. Зараз ансамбль «Радня» рэпеціруе новую праграму.

– Наш фан-клуб – гэта адны і тыя ж людзі, таму, калі мы не будзем абнаўляць рэпертуар, хутка надакучым, – расказвае загадчыца Муравільскага сельскага Дома культуры Алена Шаханава. – Канцэрты даём і на сваёй сцэне, і кожны выхадны ў амфітэатры ў Касцюковічах. Ніколі не адмаўляем, калі запрашаюць выступіць ў суседніх раёнах. А яшчэ мы галоўны цвік праграмы на святах вёсак.

Ідэю стварыць ансамбль амаль дзесяць гадоў таму прапанавала старэйшая сястра Наталля Кірыенка. Яна ж акампануе на баяне.

– У самым пачатку нас у ансамблі было сямёра, яшчэ наш брат з двума сынамі і мая дачка. Адсюль і назва – «Радня», – дзеліцца Наталля. – Няцяжка здагадацца, адкуль у нас любоў да народнай музыкі, – ад нашых бацькоў. Родам мы з вёскі Дубінец, якой ужо не існуе: усяму віной Чарнобыль. Вёска была невялікая, двароў 50, але ў кожнай сям’і шмат дзяцей. Клуб размяшчаўся ў простай вясковай хатцы і адкрываўся толькі па святах. А моладзі хацелася весела праводзіць час. І мае бацькі дазвалялі ўсім збірацца ў нашым доме, дзе мы і ладзілі сапраўдныя канцэрты. Мой тата, шафёр у калгасе, віртуозна гуляў на баяне і балалайцы, а мама спявала прыпеўкі. Першыя песні ў рэпертуары нашага ансамбля – ад нашых бацькоў.

Самая малодшая ў «Радні» – 26-гадовая Лізавета, дачка Алены. Вось што яна расказвае:

– Прыйшла працаваць у Дом культуры, яшчэ вучачыся ў 11-м класе. Як і мама з цёткай, скончыла Магілёўскі каледж мастацтваў. Вучылася завочна, таму што не хацелася адрывацца ад любімай працы. Кірую дзіцячым узорным ансамблем «Муравушка». А для хлопцаў, у якіх няма музычнага таленту, але якім таксама хочацца выступаць на сцэне, у Доме культуры ёсць гурток, як і для іх бацькоў. Уключаем у канцэрты не толькі песні, але і сцэнкі, іншыя нумары. Зараз вучуся ва ўніверсітэце на псіхолага. А што? Работнікі культуры на сяле – сапраўдныя псіхатэрапеўты. Вы б бачылі вочы бабулек у маланаселеных вёсках, калі прыязджаем туды з канцэртамі!

Колькі песень у рэпертуары «Радні», самі артысткі збіліся з рахунку. Увесь час шукаюць новыя, папулярнасцю карыстаюцца народныя песні ў эстраднай апрацоўцы. Ёсць і падслуханыя ў мясцовых старажылаў падчас фальклорных экспедыцый. Сярод іх і «Ля калодзежа», з якой таленавітыя спявачкі калісьці выйшлі ў паўфінал тэлепраекта «Песні маёй краіны».

І вось яны заспявалі. Дзіўная справа, але, упершыню пачуўшы гэту песню, драматычную і іранічную адначасова, здаецца, што калісьці вельмі даўно ты яе ўжо чуў. Можа, гэта і ёсць генетычная памяць?

СБ