У Магілёўскім медкаледжы прайшла сустрэча з былымі малалетнімі вязнямі

Тэматычная сустрэча напярэдадні Дня вызвалення вязняў фашысцкіх канцлагераў прайшла сёння ў Магілёўскім дзяржаўным медыцынскім каледжы.

Яе ўдзельнікамі сталі навучэнцы каледжа і тыя, хто, будучы дзецьмі, прайшоў засценкі фашысцкіх канцлагераў, хто ў юным узросце перажыў усе жахі і пазбаўленні Вялікай Айчыннай вайны, а пасля дапамагаў бацькам аднаўляць дамы і наладжваць жыццё ў пасляваенны перыяд. Сімвалічнае «кафэ ўспамінаў» сабрала каля 100 удзельнікаў. Моладзь з вялікай цікавасцю слухала гісторыі пра няпростыя лёсы людзей, пра сілу і мужнасць, пра каханне да людзей і сваёй радзімы.

Так, сваю няпростую гісторыю расказаў Анатоль Андрэевіч Данільчук. Ён нарадзіўся ў 1944 годзе ў засценках канцэнтрацыйнага лагера ў Аўстрыі. Сёння Анатоль Андрэевіч на пенсіі, яму ўжо 81 год. У яго двое дзяцей - дачка і сын. Мужчына, зусім маленькі, не толькі змог выжыць у нечалавечых умовах, пасля вайны вярнуцца з бацькамі ў Беларусь, але і, устаўшы на ногі, пабудаваць кар'еру ў медыцыне. Пачынаў з участковага ў чыгуначнай бальніцы, быў загадчыкам аддзялення, потым стаў начмедам бальніцы. А ў апошнія гады працаваў на пасадзе рэнтгенолага. «У канцлягеры было страшна. Бацькі цяжка працавалі, а дзецям што - акрайчык хлеба з прымешкай саломы дадуць, і добра. Але мы выжылі, вярнуліся. Пасля вайны цяжка было жыць, вакол разруха. Збіралі мерзлую бульбу, дзікія грушы. Але мы змаглі наладзіць жыцьцё. Сям'я ў нас вялікая была - я самы старэйшы з дзяцей, дапамагаў бацькам. Працаваць стаў з 15 гадоў, а потым пайшоў вучыцца, працаваць, — расказвае мужчына. - Мне здаецца, такія сустрэчы з моладдзю нам патрэбныя. Каб той страшны час ніколі не паўтарыўся, каб не дапусціць на нашай зямлі пакут людзей, іх гібелі без прычыны. Каб усе шанавалі, як важна жыць у сяброўстве і ўзаемаразуменні, павазе адзін да аднаго. Гэтаму трэба вучыць нашых дзяцей на прыкладзе нашых гісторый».

Мужчына падзяліўся, што чалавек заўсёды павінен заставацца чалавекам, быць мужным, не баяцца цяжкасцей і смела ісці наперад.

Пагутарыць з моладдзю прыйшла старшыня Магілёўскага фонду міласэрнасці і здароўя, каардынатар праекта «Вясёлка міру і дабра» Зоя Віктараўна Воранава. Жанчына расказала, што такія сустрэчы спалучаюць у сабе адразу некалькі важных аспектаў - гэта і тэматычныя заняткі для пажылых людзей, і патрыятычнае выхаванне моладзі на прыкладзе жыццёвых гісторый дзяцей вайны і малалетніх вязняў канцлагераў. «Доўгі час многія з тых, хто дзецьмі прайшоў жахі вайны, не казалі пра гэта. А цяпер, ужо ў сталым узросце, яны пачынаюць расказваць пра сябе, пра тое, што ім давялося перажыць. Мы дапамагаем сабраць іх успаміны, каб захаваць іх для нашчадкаў, наступных пакаленняў, - падзялілася яна. - Такімі сустрэчамі мы хочам навучыць моладзь шанаваць тое, што ў нас зараз ёсць. Мы хочам нагадаць ім, што ў іх таксама ёсць бабулі і дзядулі, у якіх таксама ёсць свае гісторыі, якія яны таксама могуць расказаць. Мы захоўваем нашу гісторыю і памяць аб вайне, захоўваем сувязь пакаленняў».

Студэнтка 1-га курса Юлія Цюцюнік вучыцца на спецыяльнасці «сястрынская справа». Яна адзначыла, што такія сустрэчы выклікаюць вялікую цікавасць у хлопцаў. «Мерапрыемства ў нас сёння эмацыйна няпростым атрымалася. Але сустрэча была цікавая. У нашым каледжы праходзіць шмат мерапрыемстваў, прысвечаных Вялікай Айчыннай вайне. І мы заўсёды з радасцю бярэм у іх удзел, - расказала яна. - Такія сустрэчы, як сёння, натхняюць нас. Ветэраны, вязні канцлагераў, дзеці вайны дзеляцца сваімі гісторыямі, лёсамі. Яны расказваюць аб тым, якія цяжкасці выпалі на іх долю. Яны вучаць нас быць моцнымі, устойлівымі. Яны вучаць нас любіць і памятаць нашых ветэранаў, шанаваць мір на нашай зямлі».

Разам з ёй у мерапрыемстве паўдзельнічала трэцякурсніца Вікторыя Андрэенка, якая вучыцца на спецыяльнасці «лячэбная справа». «На такіх сустрэчах мы даведаемся пра жыццёвы досвед старэйшага пакалення. Мы тут вучымся разумець важнасць свету, любіць сваю радзіму і ніколі не дапускаць падобных падзей у сучаснасці і будучыні, - падзялілася яна. - Сёння ў моладзі ёсць усё: магчымасць вучыцца, рэалізоўвацца, будаваць свае сем'і і сваё жыццё. І ўсё гэта ў нас ёсць дзякуючы нашаму старэйшаму пакаленню. І дзякуючы ім у тым ліку я магу атрымліваць прафесію, звязаную з дабром, міласэрнасцю і жаданнем працаваць на карысць людзей».

БЕЛТА