Галоўны ветэрынарны ўрач, начальнік Бабруйскай раённай ветэрынарнай станцыі Ірына Гутырчык удастоена ордэна Маці

Шчасце, памножанае на пяць

Ірына Гутырчык разбурае міф, што жанчына павінна выбіраць паміж сям’ёй і кар’ерай

Калі ўся сям’я будзе ў зборы, абавязкова паедуць на пікнік да ракі, будуе планы Ірына Гутырчык. Тады ўсе разам і адсвяткуюць яе ўзнагароду – ордэн Маці, якім яна ўдастоена на днях па ўказе № 358. Муж цяпер у камандзіроўцы, ён дальнабойшчык. Старэйшая дачка Аліна вучыцца на другім курсе медуніверсітэта, сын Арсеній – у чыгуначным каледжы.

– Са мной на лецішчы цяпер двайняткі Анжаліка і Андрэй, а таксама самая малодшая Аліса, – дзеліцца Ірына Гутырчык. – Двайняткі па характары абсалютна розныя: Анжаліка – копія таты, спакойная, а Андруха – непаседа, гіперактыўны. Абодва займаюцца веславаннем на каноэ, Андрэй ужо кандыдат у майстры спорту. Усе дзеці дружныя, стаяць адзін за аднаго гарой. Мы іх вучым ўзаемапавазе. Муж Аляксандр вельмі сумуе па сям’і, шмат часу праводзіць у рэйсах, але трэба паставіць дзяцей на ногі. Дзяржава падтрымала, нам выдзелілі дзве кватэры. Адну ўжо падарылі старэйшай дачцэ, яна збіраецца замуж. Але мы заўсёды разлічвалі на сябе і дзяцей прывучаем да працы.

Домік у вёсцы вялікая сям’я Гутырчыкаў купіла нядаўна. 25 сотак, маленькая сажалка, якую збіраюцца зарыбіць. А вось птушкаферму перавезлі са свайго дома ў Бабруйску: куры розных парод, гусі і нават паўліны. Ірына кажа, што гэта прыгожая птушка была яе марай. Дарэчы, менавіта любоў да жывёл і пазнаёміла іх з будучым мужам.

– Я займалася прыватнай практыкай – лячыла сабак, а ў яго быў стафардшыр, – расказвае Ірына сваю гісторыю кахання. – Год размаўлялі, ездзілі разам у паходы. Мы і зараз турыстычная сям’я: бяром з сабой палаткі, шацёр – і едзем з начлегам на Бярэзіну. У нас усё пачыналася з сяброўства, а потым у нейкі момант «пстрыкнула»: сталі разумець, што ўжо не можам адзін без аднаго, калі чалавек займае ўсе твае думкі, перажываеш за яго. Цяпер, калі ён у рэйсе, вельмі сумуем: пішам адзін аднаму паведамленні, лічым дні да сустрэчы. Мы адразу думалі, што дзяцей будзе трое. Я не ўяўляю, што быў бы ўсяго адзін. Калі яны ў школе і ў доме цішыня, для мяне гэта нязвыкла і некамфортна. Люблю, калі ўсё ў руху, трэба ўсё паспець, з кожным пагаварыць, вечарам пасядзець ля вогнішча. Тут у нас вялікі казан, усе любяць мой фірмовы плоў. Калі ўсе збяруцца, абавязкова яго прыгатую.

– Выхоўваем дзяцей у павазе да сваіх каранёў, – працягвае шматдзетная мама. – Патрыятызм – ён жа з сям’і. Мая бабуля Кацярына Рыгораўна Маісеева прайшла праз усю вайну, была ваеннай медсястрой. А яе брат Пінчук Мікалай Рыгоравіч, мой стрыечны дзядуля, – Герой Савецкага Саюза. Ён родам з вёскі Будзёнаўка Бабруйскага раёна. За 226 баявых вылетаў, 46 паветраных баёў, 18 збітых самалётаў праціўніка і праяўленыя пры гэтым мужнасць і высокае лётнае майстэрства гвардыі капітану Пінчуку было прысвоена званне Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка». Дарэчы, наша старэйшая захапляецца гісторыяй Вялікай Айчыннай. Мы з дзецьмі абмяркоўвалі, што тыя, хто абараніў мір, кожны дзень жылі і рабілі выбар. Яшчэ мы спрабуем выхаваць у нашых дзецях любоў да малой радзімы, каб і яны, а потым і ўнукі жылі побач з намі, а не шукалі шчасця ў іншых краях.

Міф, што жанчына павінна выбіраць паміж вялікай сям’ёй і кар’ерай, Ірына Гутырчык разбурае сваім прыкладам:

– Увесь дэкрэтны я адседзела толькі са старэйшай дачкой, а потым нараджаецца дзіця, паўгода з ім – і на працу. Вельмі люблю сваю прафесію. Была ветурачом у гаспадарках Бабруйскага і Жлобінскага раёнаў, працавала ў ветлабараторыі, потым намеснікам галоўнага ветурача Бабруйскага раёна і вось ужо тры гады – галоўным ветурачом. Ганаруся, што за апошнія гады знізілася невытворчае выбыццё жывёлы ў раёне, ёсць рост малака. Галоўная праблема – чалавечы фактар: людзі з’язджаюць у горад, а тых, хто працуе на фермах, трэба матываваць, прывучаць да дысцыпліны. У некаторых гаспадарках не хапае заатэхнікаў і ветэрынараў. Гэта праблема не толькі нашага раёна, і тут ужо гаворка ідзе аб тым, як зрабіць прафесію прэстыжнай.

– Наша мама працавітая, справядлівая, хутка прымае рашэнні і любімчыкаў у яе няма, – разважае Андрэй. – Калі я атрымаю перамогу на Алімпійскіх гульнях, падару ёй аўтамабіль.

– Лепш пазадарожнік, – жартуе яго сястра Анжаліка. – А то ўчора паехалі ў лес па грыбы, а ў мамінай машыны нізкая пасадка, прыйшлося вярнуцца...

СБ