«Калі і быў страх, то больш за пацыентаў». Маналог фельчара хуткай дапамогі з Магілёва

Яўген Шкрэдаў вырашыў стаць фельчарам хуткай, каб дапамагаць людзям, пры гэтым не «ржавеючы» за папяровай працай у кабінеце. І ён атрымаў тое, што хацеў. За год з невялікім пабачыў рознае, а цяпер працоўную скарбонку папоўніў і вопыт барацьбы з каранавірусам. Як працаваць ў супрацьчумных касцюмах, як супакоіць напалоханых пацыентаў і што добрага нам даў COVID-19 – у маналогу 23-гадовага медыка.

...Не магу адказаць дакладна, што менавіта паўплывала на маё рашэнне стаць медыкам. Як і многія падлеткі, у школе я не разумеў, кім хачу быць заўтра. Але паколькі адным з любімых прадметаў была біялогія (я ў ёй «шарыў»), паступіў у магілёўскі медкаледж. Па яго заканчэнні адправіўся ў адну з паліклінік горада працаваць памочнікам урача, а пасля – у войска.

Адслужыўшы, вырашыў не вяртацца ў паліклініку, дзе мне часта даводзілася важдацца з паперамі, а ўладкаваўся фельчарам выязной брыгады падстанцыі № 1 станцыі хуткай дапамогі Магілёва.

...Звычайна каманда на хуткай меншая, але ў сувязі з эпідабстаноўкай брыгаду ўзмацнілі: зараз у ёй працуюць фельчар і два памочнікі. Наша старэйшая калега Святлана Нікалаенка ў медыцыне ўжо больш за 30 гадоў, і мы з Соф’яй Боўдзілавай вельмі цэнім яе вопыт, ва ўсім да яе прыслухоўваемся.

Цікава, што нашы гісторыі чымсьці падобныя. Мы ўсе нарадзіліся і выраслі ў Магілёве ў не медыцынскіх сем’ях. Адвучыліся ў медкаледжы і працавалі медыкамі ў досыць спакойных умовах. Я – у паліклініцы, Святлана – у пункце аховы здароўя ад Беларускай чыгункі, Соф’я – у школе. Справа, вядома, таксама важная і патрэбная, але кожнаму з нас не хапала прафесійнага драйву.

На хуткай кожнае дзяжурства не падобнае на папярэдняе, і гэты вечны экстрым трымае ў тонусе. Мы імчымся на дапамогу матацыклісту, пацярпеламу ў ДТЗ, потым едзем да бабулі, якой проста хочацца пагаварыць.

...Цяпер мы працуем і з пацверджанымі дыягназамі COVID-19, і з кантактамі першага ўзроўню. Але нават калі выязджаем да пацыента з павышаным ціскам, усё роўна маем на ўвазе патэнцыйную пагрозу, бо трэба абараніць ад віруса і іншага чалавека, і сябе.

Касцюмы, дарэчы, мы навучыліся апранаць ў разы хутчэй. Раней на зборы сыходзіла хвілін пяць, цяпер спраўляемся за хвіліну, часам завяршаючы экіпіравацца ўжо ў машыне. Аднак прывыкнуць да гэтага цалкам немагчыма! Памятаю выклік у прыватны дом, дзе добра пратапілі печ. Паколькі абарона валодае парніковым эфектам, я выйшаў з хаты мокры, як з лазні.

...У паўзах паміж выездамі ёсць час пагутарыць. Вось і Соф’я успамінае пачатак сакавіка, калі ўпершыню давялося прымерыць ахоўны касцюм: у пацыента з павышанай тэмпературай падазравалі каранавірус. Дыягназ не пацвердзіўся, але пахвалявацца давялося: аб вірусе на той момант было мала інфармацыі. Нават у рэспіратары медыкі баяліся лішні раз уздыхнуць. Потым у адной з газет Соф’я ўбачыла інтэрв’ю гэтага пацыента: ён пахвальна адгукаўся аб працы брыгады, што было вельмі прыемна.

Асабіста я паставіўся да каранавіруса спакойна. Калі і перажываў, то больш за пацыентаў. Пачатак хваробы амаль ва ўсіх інфіцыраваных быў без сімптомаў. Людзі адчувалі сябе выдатна, а мы – спакойна. Хваляванне прыйшло, калі на адным з выклікаў слухалі лёгкія 58-гадовай захварэлай, і на глыбокім ўдыху яна стала губляць прытомнасць. Ты бачыш чалавека, разумееш, што яму дрэнна, і становіцца не па сабе. У любым выпадку спачуваеш, перажываеш, стараешся дапамагчы.

...Праца з COVID-19 увайшла ў звыклае рэчышча. Людзі таксама сталі рэагаваць на нас спакайней, а колькі ўвагі з боку гараджан было спачатку – не перадаць. Бывала, едзем у хуткай цалкам спакаваныя і бачым праз акно, што людзі глядзяць на нас шырока адкрытымі вачыма. А часам ладзілі нам сапраўдныя фотасесіі, нібы зоркам. Потым мы знаходзілі гэтыя здымкі ў сацсетках.

Апошнім часам, заўважаю, людзі стаміліся баяцца віруса і нават праяўляюць некаторую бестурботнасць. Гэта як са СНІДам: калі няма інфіцыраваных сярод знаёмых, значыць, і праблемы не існуе. На вуліцах многія без масак, а хуткім штодня даводзіцца перавозіць па Магілёве па некалькі дзясяткаў разоў заражаных пацыентаў або кантактаў першага ўзроўню.

...Цікавы факт. Складанасць працы ў нас значна павысілася, але колькасць выездаў знізілася. Напрыклад, зімой за змену даводзілася наведваць да 25 адрасоў, а зараз гэта лічба трымаецца ў раёне 15. Тлумачу гэта тым, што беларусы сталі больш свядомымі і не турбуюць па дробязях. Вялікая дапамога – створаныя пры паліклініках брыгады, якія наведваюць пацыентаў дома.

Хоць бываюць выпадкі, калі пацыент без усялякіх на тое падстаў упэўнены, што ў яго каранавірус. Прыязджаем – ніводнага сімптому, тэмпература ў норме. Стараемся быць вельмі тактоўнымі, супакоіць чалавека і растлумачыць, што яго страх гіпертрафаваны.

Прызнаюся, перажываюць і мае родныя. Яны сталі часцей мне тэлефанаваць, цікавіцца, як справы. Тлумачу ім, што не езджу на выклікі проста так, што я абаронены.

Упэўнены: мы зможам перамагчы гэту хваробу. Асабіста я працую ў медыцыне адносна нядаўна, а вось наша Святлана Вячаславаўна – дасведчаны медык, які атрымаў навыкі працы ў сітуацыі з атыповай пнеўманіяй.

...Пры ўсіх негатыўных наступствах каранавіруса я бачу і станоўчыя моманты. Не можа не радаваць, як гэтая бяда аб’яднала людзей, многія праявілі сябе з самага лепшага боку. Мы бясконца ўдзячныя асобным людзям і цэлым арганізацыям, якія нас падтрымліваюць – абедамі, сродкамі абароны, добрым словам. Паверце, мы адчуваем і цэнім ваш клопат!

СБ