Кіраўнік Магілёўскага гісторыка-патрыятычнага пошукавага клуба «Віккру» Мікалай Барысенка пра Усебеларускі народны сход

– 11–12 лютага ў Мінску адбыўся Усебеларускі народны сход. Выкажу сваё асабістае ўражанне пра форум. З улікам сітуацыі ўнутры і вакол Беларусі лічу, што гэта быў сход сапраўдных прадстаўнікоў пераважнай большасці беларусаў з розных куткоў краіны. Менавіта так я і ўяўляў сабе дзеянне прамой дэмакратыі праз абраных народам дэпутатаў саветаў розных узроўняў (ад мясцовых да рэспубліканскіх), а таксама законна абраных прадстаўнікоў грамадскіх арганізацый, партый і запрошаных кіраўнікоў выканаўчых органаў, якія непасрэдна адказваюць на ўсе пытанні простых грамадзян на месцахі вырашаюць гэтыя пытанні. Тыя найбольш актыўныя грамадзяне, а па сутнасці любы жадаючы, хто не змог трапіць на сход, маглі данесці свае разважанні і прапановы па ўладкаванні Беларусі на сотнях дыялогавых пляцовак, якія на працягу некалькіх месяцаў працавалі ва ўсіх гарадах, на прадпрыемствах і ва ўстановах краіны.

Што ж тычыцца ляманту купкі платных эмігрантаў – «прадстаўнікоў міфічнага беларускага народа з-за мяжы», наконт таго, што простыя беларусы не змаглі трапіць на сход, то рамантычнае прымітыўнае ўяўленне пра тое, што кожны беларус павінен быў быць у Палацы Рэспублікі, не вытрымлівае крытыкі. Ні адна дзяржава свету не прыдумала яшчэ такога памяшкання, у якім размясцілася б 6–7 млн.чалавек, якія маюць права голасу. Апазіцыянеры самі адмовіліся ад удзелу, палічыўшы форум «нелегітымным», а тысячы пратэстоўцаў восенню 2020 года так і не змаглі сфармуляваць адэкватных прапаноў па далейшым развіцці краіны, акрамя «адстаўкі дыктатара і новых выбараў». Так што, на маю думку, трэба крыўдзіцца толькі на сябе: хто хацеў удзельнічаць у абмеркаванні будучага Беларусі, той знайшоў шляхі і магчымасці зрабіць гэта.

У дакладзе Прэзідэнта, выступленнях з месцаў, дыскусіі ў кулуарах адчувалася рэальная боль за сучаснасць і будучыню краіны. У зале Палаца Рэспублікі не было абыякавых, кожны стараўся данесці свой пункт гледжання і зрабіць усё, каб яго прапанова трапіла ў рэзалюцыю сходу.

Нам пашанцавала, і дзякуючы выступленню настаўніка рускай мовы і літаратуры Межысецкай сярэдняй школы Магілёўскага раёна Антона Лабаноўскага прапановы Магілёўскага пошукавага клуба «Віккру» былі агучаныя з высокай трыбуны форуму. Першая з іх тычыцца праблемы допуску грамадскіх пошукавых фарміраванняў рэспублікі ў частцы дазволу правядзення поўнага комплексу разведвальных (рэкагнасцыровачных) пошукавых работ з прабіўкай кантрольных шурфаў на мясцовасці. Гэта значна павысіць зацікаўленасць пошукавікаў у выніках сваёй працы, а таксама выключыць безвыніковыя выезды па ўсёй краіне прадстаўнікоў 52-га пошукавага батальёна УС РБ па складзеных толькі са слоў і па даных архіўных дакументаў інфармацыйных лістах. Спадзяёмся, што гэтыя прапановы, правераныя жыццём і дзесяцігоддзямі працы пошукавікаў, пачуюць у Міністэрстве абароны Рэспублікі Беларусь і будзе прынята адпаведнае рашэнне, якое будзе мець вялікае значэнне не толькі ў справе павышэння эфектыўнасці пошуку невядомых пахаванняў і ўшанавання памяці загінулых у гады вайны абаронцаў Айчыны, але і зэканоміць значныя сродкі рэспубліканскага бюджэту, выключыўшы пустыя раз’езды па краіне разлікаў вайскоўцаў 52-га асобнага пошукавага батальёна УС РБ.

Другое, пра што мы ўвесь час гаворым, –гэта патрыятычнае выхаванне маладых, калі важна захаваць пераемнасць пакаленняў і павагу да гістарычнай памяці, у тым ліку і праз пошук. Нельга выхаваць патрыёта толькі заклікамі, навучаннямі і кароценькімі флэш-мобамі. Зрабіць гэта можна толькі праз канкрэтныя справы, з дапамогай экскурсій, пошукавых краязнаўчых экспедыцый, палявых лагераў і інш. Прычым гэтыя справы павінны быць прыкладам як навучэнцам, так грамадству і дзяржаве. Толькі так патрыятычнае выхаванне будзе эфектыўным і малады чалавек адчуе сваю запатрабаванасць у рэальным (а не віртуальным) сённяшнім жыцці.

Рэд.