Лёгкасць і глыбіня: гледачы прадказа новага спектакля Магілёўскага абласнога драматычнага тэатра

У Магілёўскім абласным драматычным тэатры прайшоў прадказ спектакля «Цуд святога Антонія» рэжысёра з Санкт-Пецярбурга Уладзіміра Чухланцава. Прэм'ера спектакля адбудзецца 7 сакавіка.

Уладзімір Чухланцаў упершыню пазнаёміўся з Магілёўскім тэатрам летась падчас «М.@rt.кантакта», дзе прадстаўляў эскіз спектакля «Сіратлівы захад». У скарбонцы рэжысёра 11 тэатральных пастановак. Сюжэт Морыса Метэрлінка «Цуд святога Антонія» аб памерлай старой даме, чые сваякі ўжо падзялілі спадчыну, і раптоўна які з'явіўся святым Антоніі, які здзейсніў неверагоднае і тым самым моцна засмуціў планы яе радні. П'еса напісана ў вельмі простай форме маральнай прытчы, дзе сэнс ляжыць на паверхні. Але знешняя прастата хавае глыбокі сацыяльны сатырычны падтэкст і дае вялізныя магчымасці рэжысёрам для сцэнічнай інтэрпрэтацыі твора.

Сярод гледачоў былі навучэнцы Магілёўскага дзяржаўнага каледжа мастацтваў. Навучэнка 3-га курса акцёрскага майстэрства Валерыя Аленюк прызнаецца, што марыць трапіць па размеркаванні ў Магілёўскі абласны драматычны тэатр, а сёння ёй было чаму павучыцца ў майстроў сцэны:

- Выявы атрымаліся вельмі яркімі. Драматургіі Метэрлінка характэрны рамантызм і нават казачнасць. Для мяне гэты спектакль трагікамічны. Мы ўсведамляем праз сюжэт, што такое дабро. І мне здаецца, што мастацтва здольнае мяняць людзей да лепшага.

Выкладчыца тэатральных дысцыплін Магілёўскага дзяржаўнага каледжа мастацтваў Алена Ярашук:

- Я ў захапленні! Я настолькі пагрузілася ў дзейства, што да гэтага часу пад уражаннем. Вельмі цікавая драматургія, а акцёры - сапраўдныя майстры і прафесіяналы. Гульня зачароўвае. А самае галоўнае, што пасля спектакля ёсць пра што падумаць: патрэбны думкі, правільныя думкі, глабальныя думкі. Я лічу, што ў тэатры гэта неабходна, каб гледачы не сыходзілі пустымі. Пасмяяцца і паплакаць - гэта добра, але ў тваім свядомасці павінна нешта змяніцца.

Магіляўчанка Лізавета Савельева:

— Спектакль паказвалі на малой сцэне, а прайсці ў глядзельную залу трэба якраз праз сцэну. Мяне ўразіла, што для мяне тэатр пачаўся не з вешалкі, а па дарозе праз сцэну. Я падумала, што яе рэальна мые прыбіральшчыца, яна так гнеўна на мяне паглядзела. Апынуўшыся ўжо ў глядзельнай зале, я зразумела, што праз гэты інтэрактыў праходзіць кожны, а прыбіральшчыца - акторка. П'еса была напісана ў пачатку XX стагоддзя, але адзін з герояў - доктар - быў сыграны як пародыя на вядомую тэлевядучую праграмы пра здароўе. Мне падабаецца, калі рэжысёр дае зразумець гледачу, што дабрадзейнасць і зло ў свеце вечныя. Гэта прымушае ўбачыць у сюжэце сучаснае грамадства і сябе, не асуджаць герояў, а задаць пытанні сабе.

 СБ