Наталля Тарасенка: на нас ляжыць вялікая адказнасць за захаванне міру

Наталля Тарасенка, дэпутат Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь восьмага склікання:

- 11 красавіка штогод адзначаецца Міжнародны дзень вызвалення вязняў фашысцкіх канцлагераў. Ён устаноўлены рашэннем Генеральнай асамблеі ААН у памяць аб інтэрнацыянальным паўстанні зняволеных у нацысцкім канцлагеры Бухенвальд на тэрыторыі Германіі, якое адбылося ў гэты дзень у 1945 годзе. Гэта падзея стала сімвалам сілы непакорнага духу, супрацьстаяння страшнай машыне смерці людзей, якія прайшлі ўсе колы пекла на зямлі.

Гітлераўская Германія шырока выкарыстоўвала канцэнтрацыйныя лагеры, як адну з бесчалавечных, нялюдскіх форм арганізаванага сістэматычнага забойства людзей па палітычных, сацыяльных, расавых, рэлігійных і іншых прыкметах. Ужо ў 1933 годзе, адразу ж пасля захопу ўлады гітлераўцамі, у Дахау быў створаны першы лагер смерці, у які былі змешчаны тыя, хто супрацьстаяў нацысцкаму рэжыму.

Крывавымі плямамі на карце Еўропы назаўжды застануцца назвы гэтых населеных пунктаў: Асвенцым, Майданэк, Трэблінка, Бухенвальд, Дахау, Равенсбрук, Сабібор. Яны і многія іншыя лагеры былі пераўтвораны ў гады Другой сусветнай вайны ў страшныя жорны смерці, выйсці жывымі з якіх удалося нямногім.

У гады Вялікай Айчыннай вайны гітлераўцамі ў дачыненні да савецкіх грамадзян рэалізоўваўся план «ОСТ», якім прадугледжвалася практычна поўнае знішчэнне насельніцтва на акупаваных тэрыторыях. Шматпакутны беларускі народ у поўнай меры выпіў гэтую чашу горычы і смутку. Згодна з апошнімі данымі, устаноўленымі Генеральнай пракуратурай Рэспублікі Беларусь у рамках расследавання крымінальнай справы па фактах генацыду беларускага народа ў гады вайны і пасляваенны перыяд, на тэрыторыі нашай краіны гітлераўцамі было арганізавана 588 месцаў прымусовага ўтрымання мірнага насельніцтва і ваеннапалонных, 98 з якіх раней былі невядомы. Трасцянец, Азарычы, Мінскае і Асіповіцкае гета, Калдычэва, Масюкоўшчына, Чырвоны бераг... Вечным болем у сэрцы кожнага беларуса будуць гучаць гэтыя назвы. Тысячы і тысячы людзей, імёны якіх мы ўжо ніколі не даведаемся, сталі ахвярамі страшных здзекаў і катаванняў, жахлівых медыцынскіх эксперыментаў, прынялі пакутніцкую смерць на эшафотах, у газавых камерах і душагубках. Іхнія маўклівыя галасы гучаць вечным праклёнам забойцам.

«Ніколі больш!», - пакляліся пасля самай страшнай вайны ў гісторыі чалавецтва тыя, каму ўдалося застацца ў жывых. Здавалася, што павінна пачацца эпоха свету, у якой няма месца варожасці і нянавісці, перавазе аднаго народа над іншым. Але страшна жывучая бязлітасная гідра, аднойчы выпушчаная са скрыні Пандоры: ідэалогію нацызму, чалавеканенавісніцтва прасоўваюць кіраўнікі і палітыкі асобных дзяржаў, марачы аб рэваншы за пройгрыш у Вялікай Айчыннай вайне, узводзячы ў ранг герояў нацыі былых вайскоўцаў злачынцаў і былых вайскоўцаў злачынцаў. Цяпер менавіта на нас ляжыць вялікая адказнасць за захаванне міру, каб ніколі больш не паўтарыліся жахі вайны. Веру, што гэтая ноша нам па плячы: памятаючы мінулае мы шануем сучаснасць!

pniva.by