Пры вырашэнні любых пытанняў трэба ўлічваць меркаванне ўсіх зацікаўленых бакоў – перакананы член Савета Рэспублікі Алег Дзячэнка

Карысць прыносіць зацікаўлены дыялог

Зносіны з людзьмі ў рэгіёнах – неад’емная частка працы беларускіх заканадаўцаў. Прыёмы грамадзян, сустрэчы з працоўнымі калектывамі прадпрыемстваў і арганізацый даюць магчымасць, што называецца, трымаць руку на пульсе часу. Карэспандэнт «СБ. Беларусь сегодня» папрасіў падзяліцца сваімі ўражаннямі аб узаемадзеянні з прадстаўнікамі грамадскасці члена Савета Рэспублікі, прарэктара Магілёўскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя А. А. Куляшова Алега Дзячэнкі.

– Народныя выбраннікі (хай і гучыць гэта словазлучэнне некалькі высакамоўна) павінны дакладна ведаць кола праблем, якія хвалююць грамадства больш за ўсё.

Таму, калі ідзе прыняцце таго ці іншага закона, дэпутаты і парламентарыі галасуюць зыходзячы не з асабістых прыхільнасцей, а абапіраючыся на меркаванні тых людзей, з якімі размаўлялі.

Бывае ў нашай практыцы, што сустрэча дае штуршок да распрацоўкі новага дакумента. Да прыкладу, я сустракаўся з калектывам на магілёўскай ветэрынарнай станцыі і пачуў там слушную прапанову: патрэбны новы нарматыўна-прававы акт, які абараняў бы правы тых, хто працуе ў спецыяльных службах, хто займаецца адловам безнаглядных жывёл. Мною былі падрыхтаваны прапановы для разгляду.

У першым паўгоддзі гэтага года планавалася ўнесці змены ў Кодэкс аб адукацыі. Але пандэмія паказала: гэты дакумент трэба дапоўніць нормамі аб дыстанцыйным навучанні. Я і мае калегі сустракаліся з педагогамі, акумулявалі іх прапановы і накіравалі ў Савет Рэспублікі, каб усе яны былі ўлічаныя. Вось схема, па якой вядзецца заканатворчасць у нашай краіне, калі ў першую чаргу ўлічваецца меркаванне зацікаўленых асоб, якія ў сваёй дзейнасці і будуць абапірацца на новы закон або ўнесеныя ў яго змены.

Зразумела, што звяртаюцца да дэпутатаў людзі і па дапамогу ў вырашэнні сваіх асабістых праблем. Жыхары вёсак просяць навесці парадак: абкасіць грамадскія землі, адрамантаваць дарогі, адрамантаваць прадраны дах. Спектр жыццёвых праблем, у вырашэнні якіх людзям патрэбна дапамога, шырокі. Але, як правіла, калі ўлада на месцах аператыўна вырашае пытанні, такіх зваротаў нямнога.

Бывае, людзі звяртаюцца з нечаканымі, на першы погляд, ідэямі. Так, нядаўна на прыёме грамадзян жыхары вёскі Дубінка Магілёўскага раёна выступілі з прапановай устанавіць у сваёй вёсцы Дзень памяці загінулых у гады Вялікай Айчыннай вайны. У лютым 1943 года ў гэтым населеным пункце карнікі спалілі 218 мірных жыхароў. І нашчадкі хочуць увекавечыць іх памяць, устанавіўшы свой – лакальны – памятны дзень. Я перадам гэту прапанову ў райвыканкам.

Прапановы аб унясенні паправак у Канстытуцыю, змене дзяржаўнага курсу або карэкціроўцы дзяржаўных праграм падчас сустрэч з грамадзянамі не гучаць. Гэта глабальныя для краіны тэмы, якія закранаюць усё грамадства. Наскокам, а тым больш нейкімі пратэстнымі акцыямі, такія пытанні не вырашаюцца. Больш за тое, трэба ўважліва выслухаць і старанна прааналізаваць меркаванні ўсіх зацікаўленых бакоў. Толькі так магчымы стваральны рух грамадства наперад.

Сёння мне – і як сенатару, і як педагогу – дзіўна чуць заклікі асобных грамадзян не весці 1 верасня дзяцей у школу. Маўляў, гэта таксама своеасаблівая форма пратэсту. Добра, не пойдуць дзеці ў першы клас, а выпускнікі – у апошні. І хто ад гэтага выйграе? Ды ніхто. Проста школьнікі прапусцяць чарговы дзень (ці дні) навучальнага працэсу. Значыць, недаатрымаюць ведаў. Прыйдзецца наганяць школьную праграму. Але гэта ўсё ў тэорыі. У рэальнасці ж гэты заклік адрасаваны ў нікуды. Не будзе гэтага. А будзе іншае: усе мы нарэшце супакоімся і кожны стане займацца сваёй справай.

СБ