У Слаўгарадскім раёне святкуюць Вадохрышча

Вадохрышча Гасподняе - адно з самых вялікіх і любімых праваслаўнымі вернікамі свята, галоўнай традыцыяй якога на працягу многіх стагоддзяў застаецца чын вадасвяцця. Яго здзяйсняюць і ў вялікіх храмах, і ў маленькіх капліцах, і нават на сціплых сельскіх крыніцах. Лічыцца, што вадохрышчанская, або богаяўленская, вада валодае адмысловымі ўласцівасцямі: можа не псавацца гадамі і выгаіць шматлікія хваробы.

Заснежаная дарога прывяла ў Свята-Петра-Паўлаўскі храм-помнік у аграгарадку Лясная - менавіта ў гэтых месцах больш за 300 гадоў таму рускія на чале з Пятром Першым разграмілі шведаў. У гонар гэтай знамянальнай бітвы, якую цар усяе Русі называў маці палтаўскай перамогі, у 1912 годзе і быў пабудаваны рэлігійны будынак - манументальны, аднакупальны і зусім не падобны на ўсе астатнія.

На гэтае вялікае праваслаўнае свята святар дае слушную параду: важна захаваць мір, павагу і ўзаемаразуменне, асабліва калі чалавек жыве ў сям'і. У святочныя святыя вечары лепш пазбегнуць дробных сутычак, сварак і вострых слоў, адысці ад канфліктных сітуацый. Здаецца, дробязь - а ўнутраны стан ужо не тое. «Добрае размяшчэнне і настрой заўсёды адчуваецца людзьмі, - усміхаецца айцец Апанас. - Важна і самому захоўваць у душы мір і згоду з сабой і сваім сумленнем, а таксама распаўсюджваць гэта вакол сябе, прычым не нейкім вучэннем, а ўласным прыкладам. Калі людзі адзінокія, то ў гэтыя святыя вечары і дні заўсёды раю патэлефанаваць знаёмым і сябрам - павіншаваць і паразмаўляць, гэта таксама важна. Важна пачуць добрае слова, і важна яго сказаць - ад усяго сэрца».

Пасля літургіі ў храме адпраўляемся за айцом Апанасам на мясцовую рачулку ў аграгарадку Лясная, якая па-майстэрску пятляе паміж дрэвамі. Абрысы яе абмялелага рэчышча можна прыкмеціць па цёмным мокрым снезе. У гэта цяжка паверыць, але старажылы сцвярджаюць, што ў часы Пятра Першага ў Лясной цякла паўнаводная суднаходная рака, якая з часам абмяльчэла. Паданьне паданьнем, але доказы былі знойдзеныя, калі каля васьмі гадоў таму вырашылі добраўпарадкаваць крыніцу і зрабіць купель. Выбралі месца, асвяцілі яго і прыступілі да работ. Выкапалі прыкладна на 1,2 м у глыбіню - знайшлі стары дуб. Дрэва распілавалі, а пад ім яшчэ праз столькі ж метраў пайшоў жоўценькі пясочак і ўдарылі тры ключы. «Бацька Апанас як ведаў, што тут капаць трэба», - дзівяцца мясцовыя жыхары.

Цяпер на месцы акультуранай крыніцы ў тым ліку праходзяць богаслужэнні, на гэты раз - чын асвячэння вады. Нягледзячы на снег і мароз на свежым паветры сабралася каля дзясятка чалавек, у святочнай малітве разам са сваімі бацькамі Юрыем і Наталляй Філімонавымі ўдзельнічаў і паўгадавы Міхаіл. «Я родам з гэтых месцаў, хаця самі жывем цяпер у Магілёве, - дзеліцца кіраўнік сямейства. - Бацюшку ведаем асабіста, ездзім сюды даўно. Гэтае сямейнае свята традыцыйна адзначаем усё разам. Раней ездзілі акунацца на Блакітную крыніцу. Памятаю, аднойчы быў мароз большы за 20 градусаў, выходзім з вады - і ногі маментальна пакрываюцца лёдам. Дзіўна, што пасля такіх водных працэдур на Вадохрышча мы ні разу не захварэлі. І гэта шмат аб чым кажа».

Яшчэ адной кропкай вадохрышчанскага маршруту стала крыніца ў вёсцы Страцяеўка, назва якой таксама звязана з Пятром Першым - кажуць, што менавіта тут ён страціў свой гадзіннік. У ранейшыя часы гэта быў вялікі і шматлюдны населены пункт, яго нават называлі мясцовым Кітаем, а зараз тут засталося ўсяго некалькі дзясяткаў мясцовых жыхароў. Доўгія гады крыніцу даглядала бабуля 1928 года нараджэння, якая жыла побач - прыбірала тэрыторыю і заўсёды вельмі чакала гасцей: радавалася, калі прыходзілі набраць вадзіцы. «Няхай крыніца ля майго дома ўсім людзям паслужыць», - паўтарала яна. У мінулым годзе жанчыны не стала, але на традыцыю мясцовыя жыхары не забыліся.

Вось і ў гэты раз прыезду бацюшкі чакалі з нецярпеннем і нават прыйшлі загадзя - да нашага прыезду ўвесь выпаўшы снег вакол крыніцы быў ужо прытаптаны. Айцец Апанас прачытаў малітву, асвяціў ваду і даў наказ людзей на добрыя справы, пажадаўшы ім здароўя і міру ў сэрцах. «У Страцяеўцы жыў увесь мой род - і дзяды, і прадзеды, - дзеліцца Надзея Аўдзеенка. - На Вадохрышча прыходжу сюды кожны год - калі была жывая мама, хадзілі разам з ёй, зараз адна. Набіраю вады і дзецям сваім - дачцы і сыну, і суседцы зараз занясу. У гэты дзень важна не проста набраць вады, але і адчуць радасць ад самага свята Вадохрышча, зарадзіцца добрым настроем. За гэтым таксама сюды іду. Ваду захоўваю на працягу года: і для здароўя глыток зраблю, і хату папырскаю, каб усё добра было, для дабрабыту».

БЕЛТА