Вялікая і дружная! Як сёння жыве прыёмная сям’я Парфёнавых з Бабруйска

Найлепшы спосаб зрабіць дзяцей добрымі – гэта зрабіць іх шчаслівымі. А што трэба для шчасця дзіцяці? Правільна. Перш за ўсё–бацькі, якія любяць цябе і клапоцяцца пра цябе. Якімі б выдатнымі ні былі ўмовы ў дзіцячым доме, нішто на свеце не заменіць сямейнае цяпло. Каб дзеці раслі ў атмасферы добразычлівасці і хатняй утульнасці, наша дзяржава адкрывае дзіцячыя дамы сямейнага тыпу. Паўгода таму, як навагодні і калядны падарунак, у Бабруйску з’явіўся сёмы па ліку і юбілейны–50-ы–у вобласці такі дом для сям’і Парфёнавых. Прасторны двухпавярховы катэдж з вялікімі светлымі пакоямі будаваў Бабруйскі завод буйнапанэльнага домабудавання. На днях мы зазірнулі ў госці да Мікалая і Таццяны Парфёнавых даведацца, як абжыліся ў новым доме, як праводзяць лета, што цікавага адбылося ў сям’і за гэты час.

Мы - каманда

За мінулыя паўгода дзіцячых галасоў у сям’і дадалося: цяпер бацькі-выхавальнікі Мікалай Іванавіч і Таццяна Вітальеўна выхоўваюць 13 дзяцей, чацвёра родных і 9 прыёмных. А пачыналася ўсё з мары аб вялікай сям’і.

Раней муж і жонка жылі ў пасёлку Міхалёва якраз насупраць дзіцячага прытулку. Штодня бачылі, якім поглядам праводзяць гэтыя дзеткі любога, хто праходзіць міма, як у кожным шукаюць маму або тату. Проста сэрца сціскалася... Парфёнавы наведвалі дзяцей, прыносілі прысмакі, гулялі з імі, бралі на прагулкі. Разумелі: усіх не абагрэеш увагай і ласкай, але хаця б аднаму хацелася падарыць бацькоўскую любоў. І вось у 2016 годзе, калі ў сям’і падрастала трое родных дзетак, муж і жонка ўзялі двухгадовага малога Захара. Потым у Парфёнавых з’явіліся новыя браты і сястрычкі рознага ўзросту. Тады Таццяна і Мікалай (як прызнаюцца, пасля сумневаў і ваганняў ад усведамлення ўзроўню адказнасці) прынялі прапанову стаць бацькамі-выхавацелямі сямейнага дзіцячага дома. З кватэры пераехалі ў прыгожы катэдж і змаглі ўзяць да сябе яшчэ больш дзетак. «Няважна, якім шляхам дзіця прыйшлоў сям’ю, усе дзеці нашы», – лічаць бацькі. Можа, таму і адаптацыя праходзіць вельмі хутка і без асаблівых праблем.

– Старэйшыя дзеці і тыя, хто пражыў з намі нейкі перыяд, успрымаюць новенькіх не як сапернікаў, а як брата ці сястру. Падлеткі заўсёды прыгледзяць за малодшымі, апякуюць, як курыца куранятак, калі мама чымсьці занятая. Дапамагаюць у дзіцячы сад адвесці, са школы забраць, у двары пагуляць, – расказвае Таццяна Вітальеўна. – Вядома, ёсць і складанасці, як у любой сям’і, але мы дружна іх пераадольваем і знаходзім агульную мову, прыстасоўваемся адзін да аднаго. Заўсёды робім усё разам: і працуем, і адпачываем. Тата шмат часу праводзіць з хлопчыкамі. Любой мужчынскай працай–пілаваць, цвік забіць, нешта падправіць на двары або змайстраваць на дачы – усе разам займаюцца. А дзяўчынкі, натуральна, па хаце мне дапамагаюць, гатаваць, прыбіраць, заадно і вучацца ўсім, што ў жыцці спатрэбіцца. Тата да спорту прываблівае дзяцей: ганяюць у футбол, прысядаюць, падцягваюцца. Галоўнае – не толькі заняць усіх карыснай справай, але і не забываць хваліць.

Мікалай Іванавіч працуе слесарам на заводзе трактарных дэталяў і агрэгатаў. Як сапраўдны надзейны кіраўнік сям’і, ён першы памочнік і падтрымка жонкі. Для яго не праблема памыць посуд, прыгатаваць абед ці спрытна закатаць агуркі ў слоікі і справіцца з нарыхтоўкамі на зіму.

Усё найлепшае – дзецям

Сёння ў сям’і Парфёнавых старэйшая 15-гадовая Вікторыя. Гарэзная дзяўчынка-весялушка захапляецца танцамі і гэтым летам паступіла ў Жыліцкі тэхнікум, выбраўшы прафесію пладаагародніка. Зараз разам з мамай з хваляваннем думаюць, як складуцца вучоба і адносіны з новымі сябрамі ўдалечыні ад дома. Ілья (14 гадоў) складае музыку і захапляецца гісторыяй. 13-гадовая Насця аддае перавагу актыўным заняткам – танцам і валейболу. Яшчэ адна Насця 9 гадоў выдатна ўмее спяваць (ходзіць у музычную школу на вакал) і чытаць на памяць вершы. 8-гадовы Дзіма любіць футбол і катацца на веласіпедзе, а яго аднагодак Арцём асвойвае акардэон. Сямігадовыя Мілана і Ягор– спартыўныя і шустрыя дзеці. Паганяць на веласіпедах і самакатах, пабегаць, палазіць–гэта іх любімыя заняткі. Мілана яшчэ і на акардэоне вучыцца іграць. Захапленне 6-гадовага Захара – плаванне. Сафія і Андрэй ходзяць у дзіцячы сад, любяць глядзець мульцікі і маляваць. А трохгадовы Кірыл і самы малодшы Сашачка, якому год і 3 месяцы, пакуль актыўна пазнаюць свет вакол.

– Кожнае дзіця індывідуальнае. Кожнае хоча ласкі, любові, але да кожнага і свой падыход. Камусьці больш патрэбны тактыльны, цялесны кантакт: абняць, пагладзіць па галаве, патрымаць на руках, паціскаць. Іншыя аддаюць перавагу словам: гаварыць і паўтараць, што люблю, жадаць добрага дня, хваліць, падтрымліваць, – калі Таццяна Вітальеўна расказвае пра дзяцей, у яе нават погляд змяняецца, быццам выпраменьвае цёплае святло. – Адзін прыходзіць адразу на эмоцыях, усё раскажа сходу, а ў другога даводзіцца выцягваць па слове, каб даведацца, што здарылася. Трэба знайсці чароўную вяровачку і пацягнуць за яе, каб наладзіць кантакт. Работнікі аддзела адукацыі цікавяцца, тэлефануюць, пытаюцца, калі патрэбна кансультацыя псіхолага, заўсёды гатовыя дапамагчы, але мы спраўляемся пакуль самі. У нас з усімі дзецьмі вельмі даверныя адносіны. І малодшы можа прыйсці са сваімі сур’ёзнымі праблемамі, і старэйшы–расказаць пра першае каханне. Наогул нам з мужам вельмі хочацца даць дзецям усё, што яны недаатрымалі: клопат, увагу, радасць, найлепшую цукерку, найлепшую вопратку, каб у іх усё было.

Так, у бацькоў няпростая задача–сцерці негатыў папярэдняга жыццёвага вопыту дзетак і закласці асновы дабра, маральнасці. Дарэчы, калі біялагічныя сваякі хочуць мець зносіны з дзецьмі, Мікалай і Таццяна толькі за. Але, на жаль, не цікавяцца... Часта прыходзіць у госці, дапамагае займацца, бярэ на прагулкі бабуля толькі аднаго дзіцяці.

Яшчэ бацькі Парфёнавы арыентуюць дзяцей на атрыманне запатрабаванай прафесіі і якаснай адукацыі. І ўсе стараюцца: гледзячы адзін на аднаго, цягнуцца ў вучобе да найлепшых вынікаў.

– Пасля ўрокаў у школе абмяркоўваем, якія ацэнкі ў дзяцей. Вось усе атрымалі 7, 8, 9, а хтосьці адзін – 5. І ўжо разумее, што трэба лепш рыхтавацца, каб добрыя ацэнкі прыносіць. Вучым, што трэба імкнуцца атрымаць добрую адукацыю, але ў той жа час не ўсім жа быць міністрамі, хтосьці і на заводзе павінен працаваць, камусьці хлеб пячы трэба, у полі працаваць. Кожнаму сваё, па сілах і па цікавасці, – разважаюць муж і жонка. – Але мы перыядычна ставім перад дзецьмі кароткатэрміновыя мэты, якія можна дасягнуць за месяц-два. Каб быў стымул у дзіцяці. Напрыклад, школьнікам – скончыць чвэрць з добрымі адзнакамі, а малым–каб паводзіны ў дзіцячым садзе было добрымі два тыдні. Калі дамагліся выніку, заахвочваем, купляем, што дзіцяці больш за ўсё хочацца. Мы лічым, што так дзеці навучацца быць настойлівымі, ставіць перад сабой канкрэтную мэту ў жыцці і паспяхова дасягаць яе.

Рухомыя канікулы

Лета – цудоўная пара. За плячыма вучоба ў школе, заняткі ў аб’яднаннях па інтарэсах і ў музычнай школе. У першы месяц канікул Парфёнавы шмат часу праводзілі дома і на дачы ўсёй сям’ёй. А таксама пабывалі ў заасадзе ў Буйнічах і ў Жлобінскім аквапарку. У ліпені і жніўні старэйшыя дзеці адпачываюць у загарадным лагеры «Мечта». А малодшых, якія наведваюць дзіцячы сад, бацькі плануюць адправіць аздаравіцца ў санаторый «Радуга». Яны ж таксама стамляюцца ад садка, як дарослыя ад працы, таму таксама павінен быць адпачынак.

Сям’я Парфёнавых за актыўны вольны час. Калі дазваляе надвор’е, могуць паехаць на возера купацца і загараць. Часта ходзяць у гарадскі парк катацца на веласіпедах, гіраскутарах і роліках. У двары таксама абсталявана невялікая дзіцячая пляцоўка–арэлі і пясочніца, але гэтага замала для рухомай дзетвары, таму перыядычна выязджаюць адпачываць за горад. У лесе на свежым паветры і прасторы ладзяць шумныя спартыўныя спаборніцтвы, каб выплюхнуць назапашаныя эмоцыі і энергію. Тут ужо ад душы можна павесяліцца, набегацца, пакрычаць, пагуляць у даганялкі, у ход ідуць мячы, скакалкі, шышкі.
Цішыня ў доме надыходзіць, калі падлеткі бяруць у рукі гаджэты (куды ж без іх у жыцці сучасных дзяцей!), а малыя занятыя любімымі мультыкамі. Аднак для ўсіх дзейнічае дакладнае правіла:час карыстання абмежаваны.

– Хочаш спаць ці не, мабільныя павінны пакласці ў 10 гадзін вечара. Дзіцяці абавязкова трэба добра выспацца. Днём таксама пазначаны пэўныя межы, калі гаджэтамі карыстацца нельга. Калі дзеці не слухаюцца, тэлефоны ўсе здаюць мне, – строга сочыць за выкананнем устаноўленага правіла мама Таццяна.

Быць шматдзетнымі бацькамі – велізарная праца. Менавіта ў сям’і закладваюцца ўяўленні дзяцей аб добрым і дрэнным, таму мама і тата імкнуцца быць прыкладам для іх. У выхадныя дні ў доме Парфёнавых лунаюць смачныя пахі выпечкі, і ўсё сямейства абавязкова збіраецца за сталом на чаяванне з пірагамі.

Дружныя, актыўныя, працавітыя, згуртаваныя... Парфёнавы – вялікая сям’я, дзе пануюць узаемаразуменне, павага і любоў. «Наша шчасце–у нашых дзецях», – кажуць бацькі.

bobrlife.by