RU BY EN 中文
Twitter Instagram

Маладыя футбалісты з Магілёва, за якімі варта сачыць ужо зараз

Бамбардзіры з Казіміроўкі
 

Уладзіславу Ложкіну 18 гадоў. У мінулыя выхадныя ён упершыню выйшаў у стартавым складзе на матч вышэйшай лігі. Перайшоўшы з дубля мінскага «Дынама»ў арэнду ў «Смалявічы», хлопец не разгубіўся: забіў двойчы ў браму «Іслачы» і дапамог камандзе, якая напярэдадні пазбавілася большасці гульцоў асноўнага складу і галоўнага трэнера, дамагчыся трэцяй перамогі ў сезоне. У іншым матчы 17-га тура Брэсцкі «Рух»разграміў «Энергетык-БДУ» з лікам 8:1, а хет-трыкам вызначыўся яшчэ адзін футбаліст магілёўскай школы Арцём Канцавой. Хто гэтыя хлопцы з Казіміроўкі і чаму прыгледзецца да іх варта ўжо цяпер?

Улада Ложкіна пасля дэбюту ў складзе «Смалявічаў» прызналі самым каштоўным гульцом тура. Зрэшты, ад інтэрв’ю праз дзень пасля матчу хлопец адмовіўся, спаслаўшыся на тое, што яму яшчэ трэба будзе праявіць сябе. Першы трэнер хлопца Міхаіл Юркевіч не сумняваецца, што зрабіць гэта Уладу ўдасца:

– Маці прывяла Улада на трэніроўку, калі яму было сем гадоў. Ён ужо тады вылучаўся хуткаснымі якасцямі. Гадоў да 10–11 нават сумяшчаў заняткі па футболе з трэніроўкамі па лёгкай атлетыцы, станавіўся чэмпіёнам вобласці ў бегу на 60 метраў. Што яшчэ вылучала яго на фоне аднагодкаў? Праца з мячом (у яго былі навыкі гульні, атрыманыя ў двары) і чалавечыя якасці – гэта добры хлопец, які сваім не здрадзіць.

Улад вырас у магілёўскім мікрараёне Казіміраўка. Міхаіл Юркевіч апісвае гэтае месца так: просты рабочы раён на ўскраіне, дзе дзеці шмат часу праводзілі на вуліцы. Патрапіўшы ў секцыю па футболе, Ложкін хутка зрабіў выбар на карысць спорту і ўжо ў 14 гадоў атрымаў запрашэнне ад мінскага «Дынама».

– Яны з мамай раіліся са мной і прынялі рашэнне перайсці ў «Дынама» – расказвае трэнер. – У першы сезон ліцэнзавання Улад забіў за каманду 55 мячоў. Ён у прынцыпе шмат забіваў па юнаках, а калі жыў у Магілёве, мы нават прыцягвалі яго ў каманду старэйшых па ўзросце хлопцаў. У «Дынама» Гурэнка выпускаў яго некалькі разоў у складзе асноўнай каманды, Улад прайшоў інстытуты зборных, працаваў з Міхаілам Мархелем, Уладзімірам Карыцькам... У яго ніколі не было зоркавай хваробы. Гэта вельмі сціплы хлопец. Нават крыху сарамлівы, але ў той жа час кампанейскі.

Міхаіл Юркевіч з выхаванцам заўсёды на сувязі. Улад кожны год тэлефануе першаму трэнеру на Новы год і Дзень нараджэння. Сустракаюцца яны, калі Ложкін аказваецца ў Магілёве, хоць часу на зносіны застаецца не так шмат.

– Улад тэлефанаваў мне і перад сваім першым матчам у складзе «Смалявічаў» – удакладняе Міхаіл Міхайлавіч. – Я адчуваў, што ён хвалюецца. Сказаў: «Не хвалюйся, гуляй, як можаш. Табе толькі 18 гадоў, атрымлівай задавальненне ад футбола!»

Міхаіла Юркевіча не здзівіў паспяховы дэбют Ложкіна ў камандзе. Не здзіўляюць трэнера і вынікі іншых выхаванцаў:

– Мы з Іванам Антонавічам Турковым вялі групу хлопчыкаў і дзяўчынак 1998 года нараджэння. У ёй былі Дзіма Падстрэлаў, які цяпер гуляе ў «Шахцёры», Жэня Красноў, які перайшоў з «Іслачы» ў «Віцебск», Арцём Канцавой з «Руху» таксама ў нас пачынаў. Усе–з Казіміроўкі. Гэтыя трое сябравалі з дзяцінства і да гэтага часу маюць зносіны. Яны дзень і ноч прападалі ў двары: спачатку гулялі на пляцоўцы паміж дамамі, калі падраслі, прыходзілі на стадыён. Круглыя суткі былі ў футболе! Таму мяне і не здзіўляе, што яны зараз праяўляюць сябе. Памятаю, адзін час у нас трэніроўкі пачыналіся а восьмай раніцы. Я прыязджаў у залу да гэтага часу, а яны заўсёды ўжо пад дзвярыма сядзелі. Пры гэтым ім даводзілася дабірацца да залы на аўтобусе. А яшчэ адзін хлопец з нашай школы Мікалай Пруднікаў, які цяпер у «Чартанава» гуляе, і зусім выходзіў з дому а палове шостай і на дызелі ехаў да Магілёва, каб патрапіць на трэніроўку. Уявіце, якая надзвычайная любоў да футбола.

Дзяніс Грачыха гуляе ў «Руху», Даніла Нячаеў – у «Белшыне», падрастаюць Глеб Вяршынін, Андрэй Ігнатовіч-малодшы (брат Сяргея Ігнатовіча з брэсцкага «Дынама»), Фёдар Юркевіч і іншыя хлопцы. Міхаіл Юркевіч кажа, што плеяды выхаванцаў у Магілёве заўсёды былі моцнымі. Мікалай Пруднікаў – з тых, хто таксама мог бы на ўсю моц пракладваць сабе дарогу ў вышэйшай лізе, але каля сямі гадоў таму футбаліст абраў іншы шлях і з’ехаў у акадэмію «Чартанава» ў Расіі.

Мы яго не адгаворвалі, – удаецца ў падрабязнасці Міхаіл Міхайлавіч. – Да таго, як перайсці да нас, Коля займаўся ў іншых трэнераў. Калі трапіў да нас, было відаць, што ўвесь час імкнецца быць вышэйшым і вышэйшым. Ён падпісаў кантракт з «Дняпром», на яго быў вельмі вялікі попыт: выходзілі агенты з маскоўскага «Дынама», «Чартанава», кіеўскае «Дынама» выяўляла цікавасць. Мы гутарылі з ім, казалі пра тое, што, магчыма, пакуль лепш застацца, але бацькі прынялі рашэнне аб пераездзе. У любым выпадку, Коля ўжо згуляў на юнацкім чэмпіянаце свету ў складзе зборнай Расіі, а на такі турнір прабіцца няпроста. Магчыма, пераход у «Зеніт» у яго адбыўся рана. Былі варыянты з іншых, не такіх багатых клубаў. Але ён зрабіў выбар, зараз знаходзіцца ў арэндзе ў «Чартанава». Я жадаю яму, каб усе цяжкасці прайшлі, бо хлопец таленавіты.

Гаворачы пра тых, хто застаўся ў беларускім чэмпіянаце, Міхаіл Юркевіч адзначае: ім трэба атрымліваць як мага больш гульнявой практыкі. І для некаторых з іх не самыя топавыя клубы – добры варыянт.

– Дзіма Падстрэлаў, напрыклад, вельмі ўпэўнены ў сабе хлопец з добрымі лідарскімі задаткамі. Адпраў яго ў «Шахцёр» або ЦСКА – ён усюды будзе біцца за месца ў складзе каманды. Але не ўсе такія. У камандах узроўню «Шахцёра» або БАТЭ, якія вырашаюць медальныя задачы, многім маладым гульцам будзе складана псіхалагічна. У тых камандах, што не ставяць перад сабой настолькі высокія задачы, даверу з боку трэнераў больш. Гэта важна, бо пераход з дзіцяча-юнацкага футбола ў дарослы многім даецца цяжка, і псіхалогія ў гэты перыяд адыгрывае вельмі вялікую ролю.

СБ

 

 

Пры выкарыстанні матэрыялаў актыўная гіперспасылка на mogilev-region.gov.by абавязковая